🍁 O cansanzo invisible: cando a adaptación xa pesa

Mi Rincón Favorito
Oct 13
3 min read

As primeiras semanas de escola ou de escola infantil adoitan vir cheas de emocións: nervios, ilusión, medos, cambios de rutina, novos espazos, novas persoas. E aínda que ao principio todo parece unha montaña rusa emocional, pasado un tempo chega algo que pasa máis desapercibido… o cansazo invisible.

Ese cansazo que non sempre se nota por fóra, pero que se sente no corpo, nas présas, nas pequenas batallas do día a día. Quizais os choros dos primeiros días xa pasaron, pero agora chegan máis enfados, respostas curtas ou simplemente menos ganas de todo.

E non só nos nenos e nenas: tamén nas persoas coidadoras.

🧠 O que ocorre por dentro

O proceso de adaptación non é lineal. Ao principio, a novidade e a adrenalina axudan a soster os cambios. Pero cando esa enerxía inicial baixa, aparece o verdadeiro reto: manter a constancia.

Para os nenos e nenas, isto supón un gran esforzo neurolóxico e emocional. O seu cerebro aínda está aprendendo a autorregularse, e cada xornada escolar implica múltiples desafíos: separarse, concentrarse, compartir, esperar, volver a casa…

A nivel cerebral, a amígdala segue alerta (por se o entorno aínda non se sente do todo seguro), e a corteza prefrontal —a parte encargada da autorregulación— está en pleno proceso de desenvolvemento. Por iso, o que desde fóra parece “xa debería estar adaptado”, desde dentro segue sendo un adestramento diario de enorme complexidade.

🌱 A mirada da Disciplina Positiva

A Disciplina Positiva recórdanos que os comportamentos son unha forma de comunicación. Cando un neno ou nena mostra cansazo, irritabilidade ou “esquéceselle o aprendido”, non é falta de límites nin de educación: é un sinal de que necesita recuperar conexión e descanso emocional.

Acompañar desde esta mirada significa combinar amabilidade e firmeza:

🌼 Amabilidade para validar o que senten (“entendo que esteas máis cansa estes días”).

🌼 Firmeza para soster as rutinas que achegan seguridade (“e por iso hoxe tamén imos deitar cedo”).

Non se trata de esixir que todo siga igual, senón de axustar o ritmo cando é necesario, para coidar o benestar de todos.

✨ Ideas prácticas para reconectar

🔸 Menos plans, máis presenza. As tardes de outubro non precisan estar cheas de actividades. Ás veces, a calma da casa é o mellor refuxio.

🔸 Nomear sen xulgar. “Parece que hoxe estás máis cansa”, “vexo que precisas un ratiño tranquilo”. Nomear axúdalles a comprender o seu propio mundo interno.

🔸 Revisar as nosas propias expectativas. Non sempre todo vai fluír, e iso non significa que algo vaia mal.

🔸 Coidar os rituais familiares. Un conto antes de durmir, unha merenda xuntos, un paseo sen présa… pequenas áncoras que dan estabilidade emocional.

🔸 Autocoidado para a persoa adulta que acompaña. Descansar, pedir axuda, baixar o nivel de esixencia. Estás a criar, non a competir.

🌷 E para ti, que acompañas

Ás veces, no medio de tanta rutina, horarios e emocións alleas, esquecemos mirar as nosas. A adaptación tamén te pasa a ti: madrugas máis, sostés bágoas, organizas mochilas, corres, chegas, consolas… e ás veces rematas o día sen enerxía nin espazo para ti.

Non é falta de paciencia, é cansazo emocional acumulado.

E aquí tamén a Disciplina Positiva nos ofrece unha mirada: acompañar con amabilidade comeza por tratarnos con amabilidade a nós mesmos.

✨ Algunhas ideas sinxelas:

🔸 Dáche permiso para non poder con todo.

🔸 Fala de como te sentes, busca apoio.

🔸 Celebra os teus pequenos logros do día (ás veces, só chegar a tempo xa é suficiente).

🔸 Lembra que o descanso non é un luxo, é unha necesidade.

Cando te coidas, tamén lle ensinas ao teu peque a facelo. A túa calma é o seu refuxio, e a túa humanidade —non a túa perfección— é o que máis lle axuda a medrar con seguridade e confianza.